Slapen op het busstation

Sabaidee,

Op een gegeven moment gingen de blauwe lampjes aan en ik werd daar wakker van. Ik had toch niet zo goed geslapen. Er werd ons duidelijk gemaakt door handgebaren dat we er waren, dus we pakten zachtjes onze spullen en liepen in de kruiphouding naar de trap van de bus. Daar stond de schreeuwlelijk in de regen te schreeuwen ‘Thakhet’ en weet ik wat nog veel meer. Mama gaf me mijn slippers aan. Nadat we onze flightbags en andere spullen hadden liepen we door de regen naar het busstation. Ik had nog geen idee hoe laat het was, maar het bleek kwart voor twee ‘s ochtends te zijn in plaats van de 5 uur ‘s ochtends wat tegen ons in Vang Vieng gezegd was. Het busstation was gelukkig overdekt en er waren bankjes waar we konden zitten. Iris ging op de bank liggen en ik ging op de andere bank op papa’s schoot liggen slapen rond drie uur. Ik was namelijk erg moe. Papa en mama bleven wakker #kanjers. Ik werd iets voor 5 uur wakker, maar knikkebolde volgens mij ook nog een paar keer. Om 5:30 ging het loket open dus ging papa vragen of er ergens een ander busstation was waar je een bus kon nemen naar een plaats vlakbij waar het resort was. Die man schreef wat op een briefje en met een tuk-tuk werden we daarheen gebracht. Uiteindelijk na veel gebaren en het aanwijzen op de kaart van de Lonely Planet hadden we een Toyota-busje gehuurd en de man bracht ons naar het hotel. Ik ging nog even slapen in die auto, maar de airco stond goed aan dus ik had het wel koud. Die man reed erg hard, maar hij toeterde ook echt super vaak en hard. Dat toeteren doen ze hier om mensen en dieren te waarschuwen, maar hij deed het wel overdreven vond ik. Bij het resort aangekomen gingen we ontbijten en kregen we onze kamers aan de rivierkant toegewezen. Het resort was echt super mooi en het ontbijt was echt lekker. Het ontbijt was dit keer zelfgemaakt brood met ei, fruitsalade, jasmijnthee en een passievruchtsapje. Daarna gingen we even chillen in de kamer. Ik ging The Notebook kijken, want die staat hier op Netflix ;) In de middag gingen we ook in een boot peddelen naar blue lagoon, een deel van de rivier waar het echt helder blauw was. Eerst ging ik alleen met mama, maar ik denk dat het vooral door mij kwam dat we niet vooruit kwamen. De stroom duwde onze boot terug en mama zei van je moet het zo doen en naar mijn idee deed ik dat, maar makkelijk ging het absoluut niet. Uiteindelijk kwam er bij papa en Iris en bij mij en mama een medewerker van het resort erbij die mee ging peddelen en ja hoor we kwamen voorruit. Het was er super mooi en idyllisch. Het blauwe water in combinatie met de mooie, ongerepte natuur is echt geweldig om te zien. Ik ging eerst peddelen en daarna nam mama het over. Ik maakte ook foto’s met mijn telefoon. We hebben ook een waterval gezien die uit de rotsen kwam toen we even gingen stoppen. Op de terugweg kwamen we in een liaan te zitten dus even in de achteruit. We vonden het helemaal prachtig en bedankten de medewerkers. Daarna gingen we douchen en chillen en genieten van het uitzicht bij de kamers. Later op de avond gingen we eten in het restaurant en namen we als toetje fruitsalade.

Liefs,
Marjolein

Rond 2 uur worden we geroepen “Thakhet, Thakhet”. Wij zijn er al. Ik doe mijn rugzak op en pak nog een tasje mee. Hurkend schuifel ik naar voren, naar de trap. De schreeuwende Laotiaan staat er weer “Hup, Hup”. Hij wil het tasje met schoenen buiten neer zetten. Ik geef aan dat ik ze zelf wil hebben. Het regent pijpenstelen en ik heb geen zin in voeten onder de blubber. Ik krijg ze en doe mijn slippers aan. Ik ga naar buiten. Iris, Marjolein en Tjerk komen iets later. Ik geef hen netjes de schoenen. Zo geen blubbervoeten. De flightbags worden eruit gezet. We pakken ze op en lopen naar het busstation. De winkeltjes zijn nog open. Dit is niet het busstation waarvandaan we moeten vertrekken. We gaan allemaal even plassen en dan is het wachten geblazen. Iris gaat languit op een bank liggen te slapen. Marjolein gebruikt Tjerks en doet hetzelfde. Tjerk en ik blijven wakker. Twee bussen die er staan vertrekken, de winkeltjes sluiten. Rond 5 uur komt er weer enig leven in de brouwerij. Het loket voor de kaartjes verkoop is geopend. Tjerk loopt er naar toe en komt terug met een papiertje waarop de naam van het busstation staan in het Laotiaans. De buschauffeur van de bus die vlakbij ons geparkeerd heeft, spreekt ons aan en loopt daarna naar de Tuk-Tukjes. We horen een motor starten en inderdaad hij komt richting ons. We stappen in de Tuk-Tuk. Na een ritje van ca. 10 minuten, stappen we uit. Geen bus te zien, alleen enige minibusjes. We hebben geen idee of hier überhaupt een normale bus vertrekt richting Kong Lor. Tjerk spreekt de vrouwen aan die hun waar aan het tentoonstellen zijn. Ze begrijpen het niet. Er komt een minibusje aangereden. De man stapt uit. Tjerk laat hem het adres zien. Ja, dat kan. Tjerk onderhandelt over de prijs. Oké, goed. We stappen in. De man houdt van hard rijden en hard remmen. Het is een prachtige tocht naar Kong Lor toe. Na ruim 4 uur rijden komen we bij Spring river resort aan. We worden heel erg vriendelijk ontvangen en krijgen een vers limoen drankje. Lekker. Ze kijken ervan op dat we er al zo vroeg zijn. We bestellen een ontbijt, daar zijn we wel aan toe. Daarna leggen ze de omgeving uit, wat er zoal te doen is. We kunnen de geboekte kamers met tuinuitzicht upgraden naar rivieruitzicht. Dat doen we. Het uitzicht is nl. fantastisch. De flightbags brengen we naar de huisjes. Marjolein en Iris blijven daar. Tjerk en ik lopen het pad terug naar de hoofdweg. We lopen tussen de rijstvelden door, zien koeien met aparte hoorns en lopen langs de huisjes. Er is geen geluid te horen, het is doodstil. Als Tjerk en ik terugkomen stellen we voor om te gaan peddelen richting de Lagoon. Camera’s doen we in de waterdichte zakken. Tjerk en Iris in een boot en Marjolein en ik samen. Tjerk en Iris vertrekken als eerste. Dat gaat niet goed. Ze drijven de verkeerde kant op, er staat een enorme stroming. Nu gaan Marjolein en ik op weg. We drijven minder de verkeerde kant op, maar komen al snel in de bosjes terecht. Dit gaat hem niet worden. De medewerker van het resort zorgt voor hulp. We krijgen in beide boten een kapitein. We varen de juiste kant op, zij kennen de stroming beter en er staat een hele sterke stroming. Marjolein start met peddelen en daarna ga ik aan de gang. Het water is helder en blauw van kleur. We peddelen door de wildernis, zien prachtige rotspartijen, springende vissen en er hangt een waas boven het water. Schilderachtig. Aan het eind is een waterval. We stappen uit de boot en lopen tussen de struiken en bomen dichter naar toe. We nemen foto’s en gaan weer terug. Op de terugweg hebben we de stroming mee. Ik hoef niet te peddelen totdat we weer bij het bruine rivierwater aankomen, dan is het werken geblazen. We bereiken netjes de overkant en stappen uit. Marjolein en ik wachten op Tjerk en Iris, die even later aanmeren. Dit was adembenemend mooi. We lopen naar het huisje. Ik doe een powernap. Tjerk niet. We eten rond 18 uur in het restaurant en lopen daarna terug. Tjerk gaat liggen en zet de ronkmachine aan. Ik lees nog even in een boek en doe om 22 uur het licht uit.