Zoektocht

Hoi allemaal,
Na een korte nacht door het geschreeuw van kinderen en het moeilijk in slaap komen werd ik wakker, omdat er werd omgeroepen dat de stewards en stewardessen langskwamen met een invulformulier voor een visum. Dat vond ik minder, omdat ik liever nog langer had geslapen. Als ontbijt kregen we een broodje met salami, appelsap en cakeje. We kwamen om 7:35 aan op het vliegveld van Bangkok en moesten we door de douane. We kregen een mooie stempel in ons paspoort, weer eentje voor de verzameling. Ook kochten we een simkaart met 4G zodat we internet kunnen gebruiken als we het nodig hebben. We gingen met bus S1 naar de stad Bangkok en vanaf de halte in de stad namen we de taxi naar het hotel. We waren namelijk er achter gekomen dat de man bij de balie van de treinen ons per ongeluk verkeerde informatie had gegeven, maar we hadden ook geen zin om weer terug te sjouwen. De kamer is het hotel waren gelukkig klaar en daardoor konden we onze spullen in de kamer leggen. We namen de taxi om naar het Grand Palace te gaan, maar de taxichauffeur zei dat we beter met de boot naar het paleis konden gaan vanwege de files. We namen de long tail boat en werden afgezet aan een pier die zich vlakbij het paleis bevond. Ondertussen was het middag en dachten we dat het handig was om wat te gaan eten. We kwamen bij een restaurantje genaamd Blue Whale, wat er erg leuk uitzag met blauwe kleuren. Ik had berry pancakes with ice-cream en een salted caramel drankje. De pannenkoeken waren heerlijk en het drankje vond ik iets minder, maar dat kwam vooral dat het chocoladeachtig was. Uiteindelijk gingen we toch niet naar het paleis, omdat het niet zo lang meer open was. We besloten om naar Wat Arun, een tempel aan de overkant, te gaan en dus namen we de boot. Uitgestapt op het plateau van de pier moest papa aan een oude vrouw landingsrechten betalen. Van veraf ziet de Wat Arun er grijs-,wit-,zwartachtig uit, maar wat dichtbij zie je de mooie mozaïeken en kleuren. Mama, Iris en ik hadden een korte broek aan, maar we waren niet zo handig om iets van een sjaal of lange broek mee te nemen. Mama en ik huurden een rok die je om moest knopen en Iris had een lange zwarte broek gekocht. Papa had een broek aan die tot z’n knieën kwam en dus lang genoeg was. Toen we aan de eisen voldeden met betrekking tot de kleding mochten we eindelijk de Wat Arun bewonderen. Na alle hoeken bekeken te hebben van de buitenkant gingen we eruit. Papa merkte ineens op dat hij zijn brillenkoker met z’n normale bril erin kwijt was, dus had papa weer opnieuw entree betaald om naar binnen te gaan. Iris en ik vroegen het eerst aan mensen waar de entree betaald moest worden en toen zeiden dat ze hem hadden, maar later ook weer niet. Lekker verwarrend. Iris ging ook weer naar binnen om papa te helpen zoeken, maar geen resultaat. Uiteindelijk toen we de hoop eigenlijk hadden opgegeven, vroegen we het opnieuw bij het entreehokje en daar lag de brillenkoker met papa’s bril. Yes! Iedereen was super blij dat we hem gevonden hadden. Wat een geluk. We we namen de boot terug naar de Sathorn Pier en gingen vanaf daar met de metro naar Saton Road, waar we uiteindelijk aten bij een Japanner. We aten zalmsushi, California roll sushi, ebi tempura, een salade en gepaneerd vlees met een lekker sausje. Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel door middel van de metro. Tijdens onze weg naar het hotel kwamen we een marktje tegen en daar kochten mama, Iris en ik zo’n rok met olifanten erop zodat we tempels kunnen bezoeken.

Liefs,
Marjolein


De lichten in het vliegtuig gaan aan en mijn ogen open. Het ontbijt wordt gebracht. Het vliegtuig landt met maar iets vertraging. We krijgen een mooie stempel in ons paspoort en zien onze groene zakken waarin de rugzak zit al rondjes draaien op de band. Na het kopen van een internetkaart, nemen we de bus naar het centrum. Nog een ritje met de taxi en we zijn bij het hotel. Bergschoenen uit, korte broek aan en tijd voor de eerste trip. Op een long trail boot worden we nat gespetterd. Even een korte lunchbreak. We willen het Grand palace bezoeken, maar zien tot onze verbazing dat deze al om 15:30 sluit. Te kort. Het wordt Wat Arun, een tempel aan de overzijde van het water. Weer een tochtje met de long trail boot. Bij aankomst moeten we aanmeringskosten betalen, 10 Bath. Grappig. Wat een indrukwekkende mozaïek bouwwerken. De zon wordt minder en de normale bril kan weer op. In Tjerks tas zit geen brillenkoker. Shit. Marjolein en Iris gaan vragen bij de ticketservice. Niet gevonden. Tjerk koopt een nieuw kaartje en gaat op zoek. Even later koopt Iris ook een kaartje en gaat helpen. Nergens de koker te vinden en ook en heeft niemand hem gezien. Dat wordt de brillenman bellen, dan is ie er bij thuiskomst weer. Marjolein en Iris stellen voor om toch nog een keertje te vragen bij de ticketservice. Tjerk en Iris lopen er met Iris’ brillenkoker heen. En ja, een mevrouw heeft hem gevonden. Marjolein en ik knuffelen elkaar. Wat een geluk. We pakken de boot en stappen uit bij Sathorn central pier. Na een stukje met de trein en daarna de metro, moeten we nog een eind lopen. Op het kaartje leek het een klein stukje, maar met Here WeGo is het een heel eind. “Ik heb alleen maar de autoroute en geen voetgangersroute”. Na een handwasje, duiken Tjerk en ik het bed in. Het is tenslotte al 23 uur.

Greetz, Lucie